Ҷашни Наврӯзи аҷамро ҳайати шахсии қисми ҳарбии 6593-и Сарраёсати ҷазои ҷиноии Вазорати адлияи Ҷумҳурии Тоҷикистон бо ташкил ва риояи суннату анъанаҳои Наврӯзи хуҷастапай пешвоз гирифтанд. Ҳайати меҳмонон нахуст аз хони идонаи низомиён дидан намуданд, ки бо ҳафтсину ҳафтшин, суманак ва дигар таомҳои хос ба наврўзу баҳор ороиш ёфта буд. Сипас, масъулин доир ба фазилату рамзҳои инсондӯстонаи Наврӯзи аҷам суханронӣ намуда, таъкид карданд, ки Наврӯз ҳамчун ҷашни оғози фасли баҳор, ҷашни зебоӣ, суруру нишот, умеду орзу ва оғози кишти марди деҳқон буда, дар ин рўз мардум кинаву ғаразҳоро аз дил берун намуда бо ҳам оғуши дӯстиву рафоқат боз мекунанд.
Ҳамин тавр, иштирокчиён аз ташаббусҳои Пешвои миллат, Президенти мамлакат мӯҳтарам Эмомалӣ Раҳмон оид ба ҷаҳонӣ гардидани Наврӯз, ба феҳристи мероси ғайримоддии фарҳанги ҷаҳон ворид намудани он ва аз ҷойгоҳу мақоми ин ҷашни таърихӣ дар байни халқҳо изҳори назар намуда, Наврўзро ҳамчун рамзи эҳёи табиат, оғози кори деҳқон ва ибтидои амалигардии ҳадафу ниятҳои пок дар ибтидои сол номиданд.
Дар идомаи тантанаҳои ҷашнӣ ба ин муносибат, ҳамчунин он рӯз дар ҷараёни баргузории чорабинӣ як қатор афсарону сарбозони қисми низомӣ бо рутбаҳои навбатии ҳарбӣ ва тӯҳфаҳои хотиравӣ қардонӣ карда шуданд.
Аҳли ҳунар бошанд, бо пешниҳоди суруду оҳангҳои дилангези хеш базми наврӯзиии ҳайати шахсии ин қисми ҳарбиро боз ҳам рангину ҷолиб гардониданд.
Боқӣ ШАРИФОВ
