Наврӯз ҳамчун ҷашни бузурги миллӣ, ки тӯли ҳазорсолаҳо мардуми ориёинажод, аз ҷумла тоҷикон аз он истиқбол менамоянду бо ифтихор аз гузаштагони хеш онро гиромӣ медоранд, имрӯзҳо ҳамчун муждаи сулҳу дӯстӣ ва ҳамдиливу якмаромӣ дар сатҳи ҷаҳон таҷлил карда мешавад.
Ҷашни Наврӯзи аҷамро ҳайати шахсии Госпитали марказии ҳарбии Вазорати мудофиа ва дар маҷмуъ табибону табобатгирандагони он бо ташкил ва риояи суннату анъанаҳои Наврӯзи хуҷастапай пешвоз гирифтанд. Ҳайати меҳмонон нахуст аз хони идонаи низомиён дидан намуданд, ки он бо ҳафтсину ҳафтшин, суманак ва дигар таомҳои хос ба наврӯзу баҳор оро ёфта буд. Сипас, масъулини доир ба фазилату рамзҳои инсондӯстонаи Наврӯзи аҷам суханронӣ намуда, таъкид карданд, ки Наврӯзи оламафрӯз ҳамчун ҷашни оғози фасли баҳор, ҷашни зебоӣ, суруру нишот, умеду орзу ва оғози кишти марди деҳқон буда, дар ин рӯз мардум кинаву ғаразҳоро аз дил берун намуда, ба ҳам оғӯши дустиву рафоқат боз мекунанд.
Ҳамин тавр, баромадкунандагон аз ташаббусҳои Пешвои миллат, Президенти мамлакат мӯҳтарам Эмомалӣ Раҳмон оид ба ҷаҳонӣ гардидани Наврӯз, ба феҳристи мероси ғайримоддии фарҳанги ҷаҳон ворид намудани он ва аз ҷойгоҳу мақоми ин ҷашни таърихӣ дар байни халқҳо изҳори назар намуда, Наврӯзро ҳамчун рамзи эҳёи табиат, оғози кори деҳқон ва ибтидои амалигардии ҳадафу ниятҳои пок дар ибтидои сол номиданд.
Дар охир, базми васеи фарҳангиро аҳли ҳунар бо суруду оҳангҳои идонаву ватандӯстонаи хеш боз ҳам ҷолибу хотирмон гардониданд.
Бояд гуфт, ки хизматчиёни ҳарбӣ бо ифтихор аз таърихи беш аз шашҳазорсолаи Наврӯзи аҷам ва мақоми байналмилалӣ касб кардани он ҳамасола ин оини ниёгонро дар фазои нишоту хуррамӣ ва ҳамбастагӣ таҷлил менамоянд.
Дар воқеъ, Наврӯз яке аз ҷашнҳои қадимаи мардуми орёинажот аст, ки бо оину сунатҳои неки худ аз омадани баҳори хуҷаста, эхёи табиат, ғалабаи некӣ бар бадӣ, гармӣ бар сардӣ дарак медиҳад, ки тӯли таърихи мавҷудият доираи фарогирияш боз ҳам васеъ гашта, имрӯз бо эҳёи расму оинҳои он Тоҷикистони азиз ҳамчун ватани наврӯз шинохта мешавад. Наврӯз ҷашни шодиву сурур, бахту саодат, ваҳдату ҳамдилӣ ва муҳаббату самимияти поку беолоиш байни инсонҳо мебошад, ки бо таҳаввулоти табии хеш ва воқеияти раднашвандаи таърихияш дар дили хурду бузург ва ҳар яки фарди ҷомеа маъво гирифта, ҳамасола бо интизориҳои зиёд ва бо шукӯҳу шаҳомати ягона ҷашн гирифта мешавад.
Боқӣ ШАРИФӢ
