Терроризм ва экстремизм яке аз мушкилоти асосии ҷомеаи муосир ба ҳисоб меравад, ки новобаста аз шакли идоракунӣ ба тамоми мамолики олам, аз ҷумла кишвари мо беасар нест. Ҳамарӯза тариқи Васоити ахбори умум ва шабакаҳои иҷтимоӣ огаҳӣ пайдо мекунем, ки дар ҷомеаи ҷаҳон амалҳои террористӣ анҷом дода мешаванд. Таассуфовар он аст, ки дар ин ҳамлаҳо бештар шахсони бегуноҳ ва занону кӯдакон зарар мебинанд. Агар чӣ алайҳи ин зуҳуроти номатлубу нафратовар, тамоми чораҳои зарурӣ андешида шаванд ҳам, лек зуҳури терроризму экстремизм ва дигар амалҳои таҳдидовару хатарнок ҷомеаи ҷаҳонро сахт нигарон кардааст.
Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон зимни ироаи як Паёми худ ба Маҷлиси Олӣ ин нуктаро хуб матраҳ намудаанд:- «Амалҳои даҳшатноки террористӣ, ки солҳои охир дар гӯшаҳои гуногуни олам содир гардида, боиси марги ҳазорон одамони бегуноҳ шуда истодаанд, возеҳ нишон медиҳанд, ки терроризм имрӯзҳо ба таҳдиди воқеиву ҷиддӣ ба амнияту суботи ҷаҳон ва пешрафти инсоният табдил ёфтааст. Инсоният дар симои терроризми байналмилалӣ бо душмани бераҳму шафқат ва маккоре рӯ ба рӯ омадааст, ки тамоми меъёрҳои ахлоқӣ ва арзишҳои умумиинсониро поймол карда, барои расидан ба ҳадафҳои худ аз ягон ваҳшоният рӯй намегардонад».
Имрӯз истилоҳоти «терроризм, экстремиз, радикализм» ва ғайра ба муаммои ҳалталаби сатҳи ҷаҳонӣ табдил ёфтааст. Мутаассифона Тоҷикистони мо низ аз ин муаммову мушкилот дар канор нест. Экстремистон барои расидан ба мақсаду ҳадафҳои ғаразнокашон ҷавононро аслиҳаи худ қарор додаанд. Зеро ашхоси ифротгар хуб медонанд, ки мафкураи ҷавонон дар айни инкишоф аст ва онҳо завқу рағбати зиёди донистанро доранд. Онҳо ба навдае монанд ҳастанд, ки ба кадом самт гардиш диҳӣ, ба ҳамон самт месабзанд. Яъне қурбонии терроризм асосан ҷавонон маҳсуб меёбанд. Бинобар ин ҷавононро мебояд, ки зиракии сиёсиро аз даст надода, сабабу омил ва мақсади шахсони ифротиро биомӯзанд ва барои рафъи он кӯшанд то амнияти кишвар ҳифз гардад. Дар чунин вазъият ҳар як фарди соҳибмаърифат ва алалхусус падару модарро масъулияти азим мебояд, зеро аҳамияти ҷиддӣ зоҳир намудан дар тарбияи насли наврас ва ҷавонон яке аз омилҳои асосии мубориза бар зидди падидаи нанговари ҷомеаи имрӯза-терроризм ва ифротгароӣ аст.
Қайд кардан ба маврид аст, ки нақши ҷомеа, фарҳанг ва ташвиқоту тарғиботи таълиму тарбияи насли наврас ва ҷавони миллат дар ҳамин раванд, дар таҳкими эҳсоси ватандорӣ, худшиносии миллӣ, эҳтиром ба таърихи ниёгон ва дар пешгирӣ аз низоъҳои иҷтимоӣ ниҳоят бузург аст. Беҳуда нест, ки қувваҳои манфиатҷӯй дар оғози амалҳои ғаразноки худ аввал арзишҳои фарҳангӣ- маънавиро коҳиш дода, фалаҷ месозанд, баъдан таҳдид намуда, ба амалҳои зишт ва хавфноки худ даст мезананд. Аз ин рӯ барои пешгирӣ намудан аз ин зуҳуроти номатлуб, бояд ҳама аз як гиребон сар бароранд. Пешвои миллат низ доир ба ин масъала дар як баромади хеш зикр намуданд, ки -«Дар рӯҳияи ҳисси баланди миллӣ, садоқат ба давлату миллат, таҳаммулгароӣ, ватандӯстиву хештаншиносӣ ва пос доштани арзишҳои миллӣ, тарбия намудани ҷавонон вазифаи муҳимтарини ҳамаи сохтору мақомот ва аҳли ҷомеа мебошад»
Аз байн бурдани ин падидаи номатлуб кори осон нест, вале имконпазир аст. Қадами аввал дар ин ҷода ҳар чӣ бештар босаводу маърифатнок гардонидани ҷомеа, махсусан ҷавонон мебошад. Муҳтоҷиву дастнигарӣ ҳам яке аз омилҳои пайвастан ба гурӯҳҳои ифротӣ арзёбӣ шудааст. Шаҳрвандони кишвар, омӯзгорон, мураббиён ва дигар зиёиёну фаъолони ҷомеаро зарур аст, ки бо дарки масъулияти баланди ватандорӣ Истиқлоли Ватани хешро аз ҳама хатару фишорҳо эмин нигоҳ доранд ва бо шиору гуфтор, ситоишу парастиш, бо меҳнати софдилона ва бо дарки садоқат ҳисси ватандӯстӣ ва худшиносии мардумро бедор созанд. Бовар бар он дорам, ки ояндаи Тоҷикистони мо аз ин ҳам шукуфотар мегардад. Мо фарзандони содиқу бовафои ин Ватан имкони таъмини ҳамаи ин арзишҳоро дорем. Пас, барои иҷрои ин масъулият, барои ҳифзи ин хоку Ватан бояд шурӯъ аз кормандони мақомоти масъул якҷоя, дастаҷамъона кули шаҳрвандон барои ободию амнияти миллат меҳнат кунем, дӯстию ваҳдатро таҳким бахшем.
Шоҳин ШАРИФОВ
