Дар олами муосир хатари терроризм ва гурӯҳҳои ифротӣ яке аз масъалаҳои мубрами илмҳои сиёсӣ гардида,омилҳо ва хусусиятҳои харобиовари он аз ҷониби илмҳои гуногуни ҷомеашиносӣ мавриди омӯзиш ва тадқиқи илмӣ қарор гирифтааст. Воқеан ҳам, шахсро ҳангоми шунидани вожаҳои терроризм ва экстремизм ҳолати ногувори руҳию равонӣ фаро мегирад. Истилоҳи экстремизм аз забони фаронсавӣ гирифта шуда, маънояш ифротгароӣ, тундравӣ ва як маънои дигараш аз ҳад гузаштан аст. Экстремизм ва терроризм, ин ду мафхум бо ҳам пайваст мебошанд. Калимаи терроризм аз забони лотинӣ гирифта шуда, маънояш тарс ва ваҳм аст. Террористон мехоҳанд, мақсаду мароми нопоки худро бо роҳи зӯроварию ғоратгарӣ, куштор ва тарсу ваҳм амалӣ намоянд.
Гурӯҳҳои ифротӣ, кӯшиш менамоянд, ки ба сафи худ наврасон ва ҷавононро бештар ҷалб намоянд, зеро ки ҷавонон бо зудбоварии худ онҳоро пайравӣ менамоянд. Сабаби зудбовар будани чавонон аз он шаҳодат медиҳад, ки онҳо дониши мукаммали диниро доро нестанд, балки пойбанди фанду фиреб ва дассисаҳои гурӯҳҳои ифротгароӣ мегарданд. Шахс дар он вақт қавииродаву ҳимматбаланд мегардад, ки вай дорои одобу ахлоқи ҳамидаи инсонӣ, ҳисси худогоҳиву хештаншиносӣ бошад ва дар руҳияи ватандӯстӣ тарбия ёбад. Аксари террористон ҷиноят ва амалҳои номатлуби худро дар ҷойҳои ҷамъиятӣ, кӯчаву хиёбонҳо, бозорҳо ва маконҳое, ки мардум он ҷо бештар ҷамъ меоянд, содир менамоянд. Рахт бастани ҳиссиёти раҳму шафқат аз ашхоси бадсиришту беимон, аз фарҳангу маърифат ва муқаддасоту арзишҳои олии инсонӣ бехабар боиси содир намудани сангинтарин амалу кирдорҳои разилона гардида, ҳуқуқи одамонро ба зиндагии осоишта маҳрум месозад.
Дидани чеҳраҳои кӯдакони ятиму зор, занони аз шавҳар маҳрумгашта ва ҷавонони дар айни камолот ҷонбохта, хело аламовару маҳзункунанда аст, ки дар натиҷаи амалҳои касифонаи гурӯҳҳои худхоҳу ҷаҳолаталаб рӯзи рӯшанро барои онҳо тира намудааст.
Дар як даҳсолаи охир, садҳо ҳазор нафар мардуми осоишта қурбони амалҳои террористӣ гардида, ҳазорон нафари дигар маъюбу маҷруҳ шуданд. Ҳадаф аз ин кирдори бераҳмона расидан ба мақсади ниҳоии худ, ноором сохтани вазъи сиёсӣ, ангехтани зиддият дар миёни қишрҳои ҷомеа, коста намудани обрӯйи давлат, эҷоди бесарусомониҳо, ҳамзамон ихтилоф намудан дар муносибатҳои дипломатии миёни дигар кишварҳо мебошад. Аз таҳлили фазои иттилоотӣ метавон ба хулосае омад, ки дар даҳсолаи охир таблиғи ақидаҳои дорои характери ифротӣ ва тундгароёнадошта, дар кишварҳои минтақа ва дар тамоми дунё то рафт зиёд гашта истодааст.
Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти кишвар муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар яке аз Паёмҳои худ ба Маҷлисӣ Оли иброз доштанд, ки: «Мубориза бар зидди терроризм ва экстримизм, хурофотпарастиву ифротгароӣ ва ҳифзи манфиатҳои миллию давлатӣ яке аз самтҳои муҳими фаъолияти идеологии муассисаҳои илмӣ ва сохтори марбутаи давлати дунявӣ дониста мешавад». Албатта, дар баробари Пешвои миллат, ҳар яки мо-шаҳрвандони кишвар бар зидди гурӯҳҳои ифротӣ мубориза барем, он вақт фазои суҳлу ваҳдати кишвар умрбод поянда мемонад.
Назаралиев Ф.А., подполковник,
Одилов Ф.Р., прапоршики калон,
омӯзгорони Кафедраи тибби ҳарбии
ДДТТ ба номи Абӯалӣ ибни Сино
