Аслиддин дар яке аз гӯшаҳои зебоманзари пойтахти кишвар-шаҳри Душанбе чашм ба олами ҳастӣ кушода, дар ин шаҳри афсонавӣ ба воя расид. Азбаски волидайни ӯ аз таҳсил дур монда буданд, нисбат ба таълуму тарбияи фарзандони хеш беаҳмиятӣ зоҳир мекарданд. Гарчанде, ки бародари Аслиддин низ таҳсили хуб накарда бошад ҳам, вале рафиқони бад надошт ва наздикону пайвандонаш ҳар амали ӯро зери назорати хеш қарор медоданд, зеро ӯ фарзанди бузурги хонадон буд.
Набудани дониши кофӣ ва бепарвоии волидайни Аслиддин буд, ки ӯ ба омӯзиши илм таваҷҷуҳ накарда, бо рафиқони бад ҳамроҳ шуд. Пас аз хатми мактаб ҳуҷҷатҳояшро ба яке аз донишгоҳҳои кишвар супорид. Бинобар набудани дониши казоӣ аз имтиҳони давлатӣ нагузашт ва чун садҳо муҳоҷири дигар роҳи Федератсияи Русияро пеш гирифт.
Табиист, ки Аслиддин дар Русия низ бо нафароне дучор гардид, ки ақидаҳои ифротгароиро таблиғу ташфиқ менамуданд. Ба ӯ пули калон ваъда намуда, телефони қиматбаҳо гирифтанд ва барои ба донишгоҳ дохил шуданаш маблағ ҳам ҷудо намуданд. Бо ҳамин роҳ, ба яке аз донишгоҳҳои Маскави Федератсияи Русия дохил шуда, ба таҳсил фаро гирифта шуд. Аксарият бо вуҷуди оне, ки аз таҳсил дур мондани ӯро медонистанд, дар тааҷҷуб монданд ва ситоиш ҳам мекараднд, ки номус намуда, ниҳоят сазовори номи пурифтихори донишҷӯ гардид, вале ҳайҳот…
Он замон падари Аслиддин дар шаҳри Маскав кору фаъолият намуда, пайваста ба таърифу тавсифи писараш саргардон буд. Гоҳ-гоҳ писарашро медид. Албатта, аз ӯ намепурсид, ки дар баробари донишҷӯ буданаш либосҳои рангобаранги ӯ ва телефону ноотбуки замонавии гаронарзиши фарзандаш аз куҷост. Бинобар надоштани дониши кофии диниву дунёявӣ ба доми гурӯҳҳои ифротӣ афтид. Пас аз гирифтани маблағи ҳангуфт, дигар роҳи бозгаштро намедид. Маҷбур буд, ҳар чизе, ки ифротиён гӯянд ӯ иҷро намояд.
Ниҳоят, пас аз харидории чиптаи ҳавопаймо, ӯ озими Ҷумҳурии Туркия шуд. Аз он ҷо ғайриқонунӣ сарҳади Туркияро убур намуда, вориди Сурия гардид. Ба пайвандонаш тамос гирифта, дар он ҷо буданашро хабар дод. Аксарият волидайни ӯро интиқод менамуданд, ки дар таълиму тарбияи фарзандаш бемасъулиятӣ намуда, ӯро ба вартаи ҷаҳолату нодонӣ, ба доми гурӯҳҳои ифротӣ тела доданд…
Ӯ акнун аъзои гурӯҳи ба ном Давлати исломӣ гардид, ки пайваста ба қатлу ғорат ва таҳвину таҳқир машғул буд. Наздикону пайвандонаш афсусу дареғ мехурданд. Аз ӯ илтиҷо менамуданд, ки тарки ДОИШ кунад, вале ӯ иброз медошт, ки роҳи бозгашт нест, зеро ӯ ба ҷинояти нобахшиданӣ даст задааст.
Дар қонунгузории амалкунандаи кишвар тағйироту иловаҳо ворид гардид, ки ҳар нафаре аз амали кардаи худ пӯшаймон гардида, ба шарти содир накардани дигар ҷиноятҳо ихтиёран ба Ватан баргардад, гуноҳҳояш бахшида мешавад. Аслиддин аз кардаи худ пӯшаймон гардида, мехост ба Ватан баргардад, вале дар як амалиёти мусаллаҳона ба ҳалокат расонида шуд.
Ӯ дар айёми ҷавонию наврасӣ, фирефтаи гурӯҳҳои ифротӣ гардида, аз ин дунё ҷавонмарг рафт. Волидайни ӯ бошанд, зери таънаи мардум монда, дар назди халқ сар бароварда наметавонистанд. Пас аз шунидани марги фарзанди худ модари Аслиддин аз ақл бегона гардида, ниҳоят ба сактаи мағзӣ гирифтор шуд ва ба ҳалокат расид. Падараш майзада гардида, пас аз истеъмоли зиёди машруботи спиртӣ дар Русия аз олам даргузашт ва дар ҳамонҷо ба хок супорида шуд…
Азимҷон БАДАЛОВ
рӯзномагор
