Замони муосир, ки пуртазод, пур аз мушкилот ва ихтилофу зиддиятҳост, яке аз муаммоҳое, ки ҷомеаи ҷаҳонро нигарон кардааст, ин густариши терроризму экстремизм ва дигар зуҳуроту падидаҳои номатлубу хатарафзо ба ҳисоб меравад, ки мубориза бо он кори дастаҷамъомани ҳар як сокини сайёра ва ҷомеаи ҷаҳонӣ мебошад.
Тавре аз ҷониби ҳамагон ва такрор ба такрор таъкид карда мешавад, терроризм ва экстремизм, Ватан, дин, мазҳаб надорад. Пас, дар назди ин гуна афроди ноогоҳ аз ҳастии хеш ва илму амали диниву дунаявӣ, инсон, ки беҳтарин махлуқи Офаридгор аст, чӣ гуна метавонад арзиши олӣ бошад ва муқаддасоти инсонии он, ҳифзу гиромӣ дошта шавад? Ин суханҳо дар ҳоле аз қалб садо медиҳанд, ки бо ҷурму хаткориҳои нобахшидании гурӯҳу равияҳои даҳшатафкани замон, сокинони бархе аз кишварҳои алоҳида рӯзҳои сахту сангинро паси сар менамоянд.
Бо дарназардошти ҳамин рӯйдодҳо ва таҳдиду хатарҳои бесобиқа, метавон гуфт, ки терроризм чун вабои маргбори аср имрӯз ба як мушкиоти умумибашарӣ табдил ёфтааст ва ҳамчун хатари воқеӣ ҷомеаи ҷаҳониро беш аз ҳарвақта ба ташвиш овардааст. Дар ин ҳол, давлатҳои мустақилу соҳибистиқлолро зарур аст, ки барои ҳифзи якпорчагии сарзамини худ, мардум ва фарҳангу тамаддуни аҷдодии хеш бар муқобили чунин гурӯҳҳо, пеш аз ҳама, терроризму ифротгароии замон муборизаи оштинопазир баранд. Дар ин росто, бояд қайд кард, ки вобаста ба хатарҳои глобалии ҷаҳони муосир, Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон пайваста чунин таъкид менамоянд: “Дар шароити рӯзафзуни авзои сиёсии ҷаҳон ва тағйиру таҳаввулоти босуръати он, торафт вусъат гирифтани низоъҳои байнидавлативу байнимазҳабӣ ва авҷи муташаккили фаромарзӣ, ҳимояи марзу буми кишвар ва ҳифзи амнияти давлату миллат барои мо масъалаи аввалиндараҷа ва ҳаётан муҳим ба шумор меравад”.
Албатта, ин ҳама таъкидҳои пайвастагӣ дар ҳолест, ки доманаи фаъолияти созмонҳои террористӣ то рафт васеъ шуда, фаъолшавии онҳо вазъиятро дар арсаи ҷаҳонӣ боз ҳам мураккабтар гардонидааст. Ва ҳамчун вабои аср ба амнияти ҷаҳон ва ҳар як сокини сайёра таҳдид карда, барои башарият хатари на камтар силоҳи ядроиро ба миён овардааст. Аз ин рӯ, мубориза бо терроризм ва дигар зуҳруоти хатарбори давру замон, фароҳам овардани фазои боварӣ, эҳтиром ба манфиатҳои ҳамдигар ва муттаҳид шудани ҳамаи кишварҳои дунёро дар пешорӯйи ин хатари умумӣ тақозо менамояд.
Дар воқеъ, вазъи зудтағйирёбандаву печидаи минатқа ва ҷаҳон сохторҳои низомиро водор месозад, ки фаъолияти худро ба таври ҷиддӣ тақвият бахшида, барои иҷрои вазифаҳое, ки имрӯз дар назди онҳо қарор доранд, ҳамеша омода бошанд. Дар ин баробар, мо шаҳрвандони Тоҷикистони соҳибистиқлолро низ зарур меояд, бо шукргузорӣ аз соҳибистиқлолӣ ва фазои суботу оромии кишвар дар тамоми ҷабҳаҳои ҳаёти сиёсиву иқтисодӣ ва фарҳангиву иҷтимоии кишвари азизи хеш фаъолона ширкат варзем, ҳушёрӣ ва зиракии сиёсиро аз даст надода, дар ҳамбастагӣ ва иттиҳоду якдилона аз манфиатҳои миллӣ ва дастовардҳои соҳибистиқлолии Ҷумҳурии Тоҷикистон дифоъ намоем!
Боқӣ ШАРИФӢ,
рӯзноманигор
