Бо шиддат гирифтани муносибатҳои байнидалативу манфиатхоҳии абарқудратҳои ҷаҳон ва густариши равандҳои ҷаҳонишавӣ баъзе аз давлатҳо ва ё гурӯҳҳои террористиву экстремистӣ барои амалӣ намудани ҳадафҳои худ аз таъсиррасонии иттилоотӣ ба мафкураи ҷомеаи мавриди назар кор мегиранд. Онҳо хуб дарк намудаанд, ки дар асри иттилооту технологияи навин воситаи асосии таъсиргузориву инҳисори тафаккури ҷомеа ба воситаи интернету иттилоот сурат мегирад. Акнун воқеияти сухани «ҳар кӣ иттилоотро соҳибӣ мекунад, ӯ оламро соҳибӣ мекунад» дар шароити муосир исботи худро ёфта истодааст.
Ҳодисаҳои ташвишовари рӯзҳои охир ва муқовиматҳои шадиди байни қувваҳои ҳукуматӣ ва гурӯҳу равияҳои ифротгарову террористӣ дар бархе аз кишварҳои минтақа ва ҷаҳон бори дигар собит намудааст, ки ҳанӯз ҳам гурӯҳҳои ифротӣ аз манбаъҳои иттилоотӣ васеъ истифода мебаранд ва онро яке аз роҳҳои асосии пиёда намудани ҳадафҳои ба худ мувфофиқ қарор додаанд. Дар ин росто ҳар як фарди ҷомеаро, ки дар шароити имрӯза аз ҳарвақта бештар ба интернет ва дигар сарчашмаҳои иттилоотӣ рӯй овардаанд зарур аст, ки эҳтиёткор бошанд ва аз манбаъҳои расмии иттилоот маълумот гиранд, то ки дар баланд бардоштани маърифати сиёсии худ ва дигарон ҳиссагузорӣ намоянд.
Махсусан имрӯзҳо намояндагони гурӯҳу равияҳои ифротгаро бо далелҳои пучу содда аз номи ислому арзишҳои демократӣ, аммо бо ҳадафу мароми ягона, яъне ба вуҷуд овардани ихтилофу низоъ байни ҳукумату ҷомеа ва коста кардани боварии мардум ба ҳукумат машғули нашри матолиби иғвоангези худ ҳастанд, то ки ҳадафҳои нопоки худро пиёда намоянд.
Мутаассифона, дар ин раванд бахше аз ҷомеаи кишвар, бо сабаби надоштани шуури сиёсӣ ва донишҳои казоии диниву гуманитарӣ ба маводи нашрнамудаи гурӯҳу равияҳои ифротиву террористӣ ва ҳадафу мақсади онҳо фарқ гузоштан наметавонанд, бовар мекунанд ва баъзан пойбанд ба назарияҳои ғайриаслии онҳо мешавад. Бо назардошти ин имрӯз вақти он расидааст, ки ҳар як кишвари мустақилу соҳибистиқлол ҷиҳати баланд бардоштани маърифати истифода аз шабакаҳои интернетиро ба наврасону ҷавонон ва ҷомеаи кишвар омӯзонад. Дар шароити пешрафти технологияи иттилоотиву коммуникатсионӣ аз раванду паёмадҳои мусбату манфии он роҳи гурез нест. Танҳо бояд ҳар як истифодабаранда вақти истифода аз шабакаҳои интернетӣ, сомонаҳои расмиву давлатӣ ва ифротиву иғвоангез тафовут гузошта тавонад. Барои тадбиқи ин ҳадаф мо бояд наврасону ҷавононро ҳанӯз аз давраи мактабхонӣ огоҳ намоему соатҳои алоҳидаро ба таълиму тадриси ин самт бубахшем.
Хулосаи мутахасисон ва таҷрибаи солҳои охир нишон медиҳад, ки дар раванди мағзшуии гурӯҳҳои ифротиву ғаразкор, ҷавонон обекти асосии таъсиррасонӣ қарор мегиранд. Зеро, дар марҳилаи кунунӣ ҷавонон нерӯи созанда ва пешбарандаи ҷомеа мебошанд. Аз ин лиҳоз, гурӯҳу равияҳои ифротӣ ҳар қадар мекушанд, ки мафкураи онҳоро ба суйи ҳадафҳои худ савқ бахшанд.
Дар ин замина падару модарон ва ҳар як аъзои солимфикри ҷомеаро зарур аст, ки аз дастовардҳои замони муосир самаранок истифода бурда насли ҷавонро таҳти назорати қатъӣ қарор диҳем. Дирӯзу имрӯзи кишварро таҳлилу баррасӣ намоему ба дасисаву иғвоҳои хоинони миллат бовар накунем ва иттифоқу якдилона баҳри фардои неки кишвар мубориза барем.
Мо хизматчиёни ҳарбӣ низ ҳамчун як бахши асосиву ояндасози ҷомеи кишвар натанҳо бо силоҳ, балки бо ҳушёрии сиёсиву интизоми намунавӣ ва ифтихори баланди ватандорӣ бояд ҳамеша бар зидди таҳдиду хатарҳои террористӣ ва мафкураҳои ифротии душманони миллат омода бошем. То ки ҳеҷ як бардаву ғулом ва нотавонбин натавонад ҳадафҳои нопоки хоҷагонашро дар хоки поки диёри маҳбубамон амалӣ намояд.
Б.Шарифов
