“Мо ваҳдати миллиро дар баробари истиқлоли давлатӣ як рукни муҳимми давлатдорӣ ва шарти аслии пешрафту шукуфоии Тоҷикистон медонем ва барои тақвият, таҳким, устуворӣ ва такомули минбаъдаи он бо дастгирии мардуми сарбаландамон ҳамаи тадбирҳои заруриро меандешем.”
Эмомалӣ Раҳмон
Ваҳдати миллӣ яке аз арзишҳои бузургу бебаҳо барои ҳар як давлату миллат мебошад. Он ҳамчун рамзи дӯстиву ҳамбастагӣ, ягонагии ҷомеа ва кафолати субот ва пешрафти мамлакат ба ҳисоб меравад. Дар масири таърихи Тоҷикистони соҳибистиқлол ваҳдати миллӣ василаи беҳтарине мебошад, ки мардум бо шарофати ин арзиши умумибашарӣ ба зиндагии шоиста ноил гардиданд.
Агар ба мазмуну муҳтавои ваҳдати миллӣ назар афканем, бароямон маълум мегардад, ки ваҳдат маънои ягонагии ақлониву рӯҳонӣ ва ҳамбастагии ҳамаи қишрҳои ҷомеа, новобаста ба забон, миллат, мазҳаб ва дидгоҳҳои сиёсиро дорад. Он дар асоси ҳамдигарфаҳмӣ, эҳтиром ба гуногунандешӣ ва ҳифзи арзишҳои умумибашарӣ бунёд мегардад.
Мавриди зикр аст, ки ваҳдати воқеӣ танҳо дар шароите пойдор мешавад, ки мардум худро як ҷузъи ҷудонопазири як миллат донанд. Дар таҷрибаи Ҷумҳурии Тоҷикистон ваҳдати миллӣ ба сифати рамзи хушбахтӣ, саодати мардум ва омили пешрафти иқтисоди миллӣ шинохта шудааст. Зеро пас аз ҷанги шаҳрвандии солҳои 1992–1997, Тоҷикистон бо роҳбарии Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон роҳи ваҳдату оштӣ ва барқарорсозии сулҳро пеш гирифтанд. Имзои Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ дар Ҷумҳурии Тоҷикистон дар соли 1997 оғози марҳилаи наве дар таърихи кишвар буд. Аз ҳамон замон сар карда, Тоҷикистон ба сохтмони ҷомеаи орому пешрафта шурӯъ намуд. Аз баракати ваҳдат соҳаҳои мухталифи ҳаёти ҷамъиятӣ рушд карданд. Аз ҷумла, барои барқарорсозии инфрасохтор, муассисаҳои давлатӣ, соҳаи маориф ва тандурустӣ, инчунин эҳёи иқтисоди миллӣ замина гузошт. Садҳо корхонаҳои истеҳсолӣ, неругоҳҳои барқӣ, аз ҷумла, НБО-и «Роғун», роҳҳо ва мактабҳо бунёд шуданд. Ҳамзамон, ваҳдат ба пойдории арзишҳои миллӣ замина гузошт. Бо шарофати ин неъмати бебаҳои таърих, арзишҳои миллӣ — забон, фарҳанг, анъанаҳои ниёгонамон аз нав эҳё гардида, ҳувияти миллӣ тақвият ёфтанд. Имрӯз Тоҷикистон чун давлати соҳибистиқлол дар байни кишварҳои олам бо фарҳангу забони бой ва таърихи пурғановати худ шинохта мешавад. Илова бар ин, Ваҳдат – пояи рушди ҷомеа ба ҳисоб рафта, дар ин замина таҳаммулпазирӣ ва эҳтироми мутақобил миёни шаҳрвандон имконият медиҳад, ки ҷомеаи солим ва устувор бунёд карда шавад.
Ҳамин тавр, ваҳдати милливу сартосарӣ ба мо на танҳо сулҳу субот, балки имконияти зиндагии беҳтар, рушди устувори иқтисодиву иҷтимоӣ ва эҳёи арзишҳои миллиро фароҳам овардааст. Он пояи истиқлол ва кафили фардои дурахшони миллат аст. Ваҳдати миллӣ на танҳо як арзиши иҷтимоиву сиёсӣ, балки дастоварди таърихист, ки бояд ҳама онро чун гавҳараки чашм ҳифз намоем. Аз ин рӯ, ҳифзи ваҳдат ва таҳкими он вазифаи муқаддаси ҳар шаҳрванди Тоҷикистон мебошад. Бинобар ин, ҳар як шаҳрванди кишвар вазифадор аст, ки дар таҳкими он саҳм гузорад, бо рафтору гуфтори нек ва ҳисси масъулиятшиносӣ дар рушду оромии Ватан кӯшиш намояд.
Наҷибулло ШОКИРЗОДА,
декани факултети таҳсилоти фосилавӣ ва таҳсилоти
дуюми олии касбии Академияи идоракунии давлатии
назди Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон,
номзади илмҳои иқтисодӣ, дотсент
