Шиори миллати тоҷик ҳамеша сулҳу осоиш дар дунё ва хайрхоҳиву некбинӣ ба ҳама қавму миллатҳо будааст. Сиёсати «дарҳои кушода»-и мамлакати мо имрӯз худ гувоҳи он аст. Таърих хуб медонад, ки тоҷик ҳаргиз шамшер бардоштаву ба сари кишвару халқе ҳуҷум наовардааст. Аммо хиради зотӣ ва сиришти инсонпарваронаву башардӯстонааш боис гардидааст, ки бо ҳама ҷабру зулми таърих ва аҷнабиён ин миллати некманиш ҳамеша қадру қимат, хираду одобу суннатҳои неки худро ҳифз кунаду маҳфуз дорад ва онҳоро аз байни обу оташи таърихи хунин то ба имрӯзи дурахшони соҳибистиқлолии худ бирасонад.
Бале, тоҷикон ҳаргиз миллати ҷангҷӯ набудаанду нестанд, аммо дар ҳолатҳои фавқулодда барои ҳимояи марзу буми муқаддаси ин сарзамин ҳамеша аз байни мардуми бонанги он қаҳрамонони шуҷое мисли Шерак, ки бо ақлу заковат ва ҷасорати бемисл тани танҳо як лашкари ғассоби душманро тавонист нобуд созад, бурун омадаанд. Ин ҷо метавон номҳои зиёдеро аз қаҳрамонҳои қадимаву асотирии ин сарзамин мисли Рустаму Сиёвушу Томирис, қаҳрамонҳои таърихии он мисли Спитамену Деваштич то ба қаҳрамонҳои асрҳои баъдина чун Муқаннау Абумуслиму Темурмалику Восеъ мисол овард, ки ҳама барои нангу номус ва шарафи ин халқу ин сарзамин ҷоннисориҳо кардаанд. Яъне, ин халқи хайрхоҳу некбин, дар вақти зарурат омода аст барои ҳимояи марзҳои муқаддаси худ ба по хезад.
Имрӯз дар Тоҷикистони соҳибистиқлоли мо ба шарофати руҳияи баланди ватандӯстӣ ва Ваҳдати миллӣ, ки ҳама мардум, хусусан наврасону ҷавононро фаро гирифтааст, мавсими даъват ба сафи Артиши миллӣ ҳамасола бо руҳияи баланди ватандорӣ барпо гардидаву ба як маросими мутантани умумихалқӣ табдил ёфтааст, ки худ далели ягонагии халқи мост.
Наметавон хидматҳои шоиставу иқдомҳои пайвастаи Пешвои миллати моро дар мавриди худшиносии миллӣ, шинохти ҳувияти худ, боло бурдани эҳсоси ватандӯстӣ ва садоқат ба Ватан нодида гирифт. Агар сарчашмаи нахустини ватандориву ватандӯстии мардуми мо сиришти ватанпарваронаи зотии худи халқ бошад, сарчашмаи дигар ин эҳсосоту муҳаббати ватандорӣ аз сиришти ватандӯстонаи Сарвари муаззами кишварамон ва интишори он ба ҳамаи мардум мебошад.
Агар иқдоми аввалин, тақдими китоби “Тоҷикон”-и аллома Бобоҷон Ғафуров аз ҷониби Сарвари кишвар ба бедории руҳӣ ва шинохти ҳувияти миллӣ саҳми бузург гузошта бошад, иқдоми навбатии ин Роҳбари хирадпешаву ватандӯст, тақдими шоҳасари таърихӣ–“Шоҳнома”-и безаволи ҳаким Фирдавсист, ки саросар дарси ибрати ҷоннисориву ҷавонмардӣ бо руҳияи ватандорӣ буда, низ ангезаи бузурги таърихӣ ба миллати мо дар ҷодаҳои ватандорӣ ва ҳимояи марзу буми Ватан хоҳад дод.
Ҳосили ин сиёсати ватандӯстона ва иқдомҳои Сарвари кишвар аст, ки имрӯз Тоҷикистони азизамон дорои Артиши қавии миллӣ ва сарбозону афсарони содиқу ҷоннисоре мебошад, ки метавон аз онҳо дилпур буд ва ба онон эътимоду бовар дошт.
Имрӯз ҳимояи Истиқлоли миллӣ, ҳимояи ҳувияти халқи некманишамон, ҳимояи марзу буми кишвар ҳимояи нангу ор ва шарафу номуси миллии мост ва моро вомедорад, ки ҳар кадомамон дар канори Артиши миллӣ-сипари баэътимоди Меҳан, дар ҳифзи марзу буми муқаддаси Ватан, сарҳади шарафи гузаштагону имрӯзиёну фардоиён бошем.
Камол НАСРУЛЛО,
Шоири халқии Тоҷикистон
